K A L M A M I Ş….
Dedim bu yazda gideyim köye.
Yanımda gelecek, yolcu kalmamış.
Büyüyü küçüğü, göreyim diye.
Herkes gurbet elde, genci kalmamış.
Göremedim, can kutaran yolunu.
Durgun gördüm, azgın akan çoruhu.
Bertada sordum, Zuverin hanını.
Yığılmış hanlar, hancı kalmamış.
Koşadı yerde, çürümüş direği.
Dereye göçmüş, harmanla mereği.
Uçmuş çatısı, kalmamış cereği.
Üstüne ortacak, sacı kalmamış.
Tutan yok, hizek ipinin ucunu.
Kısa gelinca, ekladım sicimi.
Toğudem dedim, dezgahta cecimi.
Tarağı vuracağ, kuci kalmamış.
Gezmek istedim, bağı mağuleti.
Komşidan alipta, bindim kır atı.
Doldurup geleyim kirazi, dutu.
Semere vuracak, hurci kalmamış.
Vardım doğduğum babamın evine.
Üzülmemek elde değil haline.
Dikenler kaplamış, güller yerine.
İta yal veracak, geci kalmamış.
İSRAFİL özlemiş, bahçe bağları.
Ziyaret etti. Öleni, sağları.
Gezmek isterdi, karlı dağları.
Yokuşu çıkacak, güci KALMAMIŞ.