Kara meşe Kayalıkları ve yeşil vadideki hayat
MAHULET E YOLCULUK
Sevgili okurlar sizlerle bugün öteki Türkiye de ki geçmiş zaman yolculuğuna çıkacağız.
Geçmiş zaman da tüketilenin üretildiği, üretilenin paylaşıldığı, paylaşmanın sevgiye dönüştüğü, kısacası hayatın her karesinde alın terinin olduğu bir yere gideceğiz.
Artvin Ardanuç kutlu köyü nün terk edilmiş bir yerleşim yeri olan Mahulet e….Mahulet yolculuğumuz Kutlu Köyünün Lomicor tepesinden başlıyor. Bu yolculuğumuza da Taş Başı denilen güzergah üzerinden dik yamaçları inerek devam ediyoruz. Kutlu köylüler bu dik yamaçta ki tarlalara lomicorun önü diyorlar. Önümüzde ki eşsiz manzaranın tadını çıkarırcasına yavaşça ve zıkzak yaparak birer birer iniyoruz çayırlık alanları. Eskiden mısır arpa ve buğday tarlalarının olduğu aho çayırı denilen ormanlıklar var önümüzde. ( aho, ormanlıkları keserek bahçe ya da tarla ya dönüştürme demek ) Bu alanlar ekilip biçilmediği için eskiden olduğu gibi tamamen orman haline gelmiş. Yani doğa insanların nizamsız ele geçirdiğini geri almış.
Taş başına indiğimiz de sol tarafta bir köknar ağacının altında ki pınar suyunun akağında ki yeşillikler dikkatimizi çekiyor. Yeşil otluklar arasında suyun kaynağını buluyor ve avuç avuç içiyoruz.
Mahulet yolculuğumuzun bu noktasında tam karşımızda ki yamaçta bir kaç ev ve samanlık tan oluşan ilk yerleşim yeri olan Toramangil sülalesine ait eski ahşap ev ler ve bahçelerini görüyoruz. Bir zamanlar insanların dolu dolu yaşadığı, ekip biçtiği bu evlerde yaşam izlerini yakından görmek için dik yamaçları inmeye devam ediyoruz. Biraz yol aldıktan sonra sağ tarafa doğru ilerleyen bir su arkı çıkıyor önümüze. Bu arkın eskiden bir patika yolu olarak ta kullanıldığını görüyoruz. Biraz yürüdükten sonra , sanadura , adı verilen bir yere geliyoruz. Eski bir ahşap ev bir de samanlığın olduğu bir bahçe çıkıyor önümüze. Bura da yaşamın ne denli doğal ancak bir o kadar da sessizliğini hayal ediyoruz. Sağ tarafa döndüğümüz de Karameşa kayalıklarının zamana tanıklığını izliyoruz.
Bir sonra ki durağımız Karşı da gördüğümüz Toramangil mahallesi oluyor. Aşağı indiğimiz yamaçların sonunda önce bir sulak alan ve eskiden bostan yapıldığı yerler çıkıyor karşımıza. geçmişte hem içmek için hem de sulama amaçlı kullanılan bostanın suyunun tadına bakıyoruz. Evlere yaklaştığımız bir anda sol taraf ta doğallığıyla cezbedici bir pınar suyunu görüyoruz. Bu pınar suyuna , telanın dibi , diyorlar. Tela, kutlu köyünde ıhlamur ağacının bir diğer adıdır.
Yürüyerek bir harman yerine çıkıyoruz. Kutlu köyünde samanlıkların önündeki düz alana harman uzatılan verandaya ise karapan deniliyor. Karapan ın altında eskiden ekini samandan ayıran yörede tığ makinesi denilen diğer adıyla elle çalıştırılan tınaz makinesini görüyoruz. Kimler geldi kimler geçti diye düşünmeden edemiyoruz. Evlerin taş ocaklarına ve ahşap balkonlarına bakarken hayalimizde çocuk sesleri yankılanıyor ayvanda.
Yeniden yola koyuluyoruz ve nihayet mahulet mahallesine iniyoruz. Bahçelerin ormanlarla iç içe geçtiğini harabeye benzeyen bazı evlerin toprak tan olan teraslarının çöktüğünü bir kısım evlerin de yerinden söküldüğünü üzüntüyle gözlemliyoruz. geçmiş zamanlarda Kutlu köyü nün bir ambarı niteliğinde olan mahulet te kimsenin yaşamadığını öğreniyoruz. Sağda solda yaşlanmış dut ağaçları, ceviz ağaçları ve ayılar tarafından kırılmış diğer meyvelerin ağaçlarını hayretle izliyoruz.
Mahulet in diğer ucunda ki son yerleşim yerine doğru yol alıyoruz. Her tarafımız ormanlık olan güzergahımızın sonunda yine eski bir ahşap ev çıkıyor karşımıza. Bu yerin adına , gulobara , deniliyor. Geçmişteki yaşamın sadeliğini gösteren 3 tarafı ahşap balkonlu ön tarafında
köşk ü olan bu ev zamana sarmaladığı yaşamın sırlarını saklıyor adeta.
Zamana tanıklık eden bu yolculuğumuzda nice hayatların izlerini sürdük ve yorgunluğumuzu biraz olsun gidermek için, biraz ötede ki dereden bir tas su içerek noktaladık.
16.04.2021 Kenan Balcı dan alıntı
